“Όποτε κάνεις κάτι με μισή καρδιά, ξεμένει μαζί σου περισσότερο καιρό.”

Μία πνευματική προσέγγιση από απόσπασμα ομιλίας του Osho για την τέχνη του “τρέφεστε”.

“Kάθεσαι στο τραπέζι σου και τρως. Aν τρως με μισή καρδιά και παραμένει η πείνα σου, τότε θα συνεχίσεις να σκέφτεσαι το φαγητό όλη την ημέρα. Δοκίμασε να κάνεις νηστεία και θα το δεις, θα σκέφτεσαι συνεχώς το φαγητό. Αν όμως έχεις φάει καλά -κι όταν λέω να έχεις φάει καλά-, δεν εννοώ ότι έχεις μόνο γεμίσει το στομάχι σου. Όταν έχεις φάει καλά, μπορείς να γεμίσεις τον εαυτό σου.

Είναι τέχνη να τρως καλά. Δεν πρόκειται για ένα απλό παραγέμισμα. Είναι μια μεγάλη τέχνη: να γευθείς το φαγητό, να μυρίσεις το φαγητό, να αγγίξεις το φαγητό, να μασήσεις το φαγητό, να χωνέψεις το φαγητό, και να το χωνέψεις σαν να είναι θεϊκό. Είναι θεϊκό, είναι ένα δώρο του θεϊκού στοιχείου.

Τρως λοιπόν με βαθύ σεβασμό κι ενώ τρως ξεχνάς τα πάντα, γιατί πρόκειται για προσευχή. Πρόκειται για υπαρξιακή προσευχή. Τρως το θεϊκό στοιχείο και το θεϊκό στοιχείο θα σε θρέψει. Είναι ένα δώρο που πρέπει να το δεχτείς με βαθιά αγάπη και ευγνωμοσύνη. Και δεν παραγεμίζεις το σώμα, γιατί το παραγέμισμα του σώματος είναι ενάντια στο σώμα. Είναι το άκρο αντίθετο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμμονή με τη νηστεία και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εμμονή με το παραγέμισμα του εαυτού τους. Κάνουν λάθος κι οι δυο, γιατί και με τους δυο αυτούς τρόπους το σώμα χάνει την ισορροπία του.

Αυτός που αγαπάει πραγματικά το σώμα τρώει μόνο έως το σημείο εκείνο που το σώμα το αισθάνεται απόλυτα ήσυχο, ισορροπημένο, ήρεμο, που αισθάνεται ότι το σώμα δεν κλίνει ούτε προς τα αριστερά ούτε προς τα δεξιά, αλλά είναι ακριβώς στη μέση. Αποτελεί τέχνη η κατανόηση της γλώσσας του σώματος, η κατανόηση της γλώσσας του στομαχιού, να καταλαβαίνεις τι είναι αναγκαίο, να δίνεις μόνο εκείνο που είναι αναγκαίο και να το δίνεις με καλλιτεχνικό τρόπο, με καλαίσθητο τρόπο.

Τα ζώα τρώνε, ο άνθρωπος τρώει. Ποια είναι λοιπόν η διαφορά; Ο άνθρωπος κάνει το φαγητό μια μεγάλη καλαίσθητη εμπειρία. Τι νόημα έχει να έχεις ένα ωραίο τραπέζι φαγητού; Τι νόημα έχει να βάζεις εκεί αναμμένα κεριά; Τι νόημα έχει να καλείς φίλους να έρθουν να λάβουν μέρος; Είναι για να το κάνεις να είναι τέχνη, όχι απλό παραγέμισμα. Αυτά όμως είναι τα εξωτερικά σημάδια της τέχνης. Τα εσωτερικά σημάδια, είναι να καταλαβαίνεις τη γλώσσα του σώματός σου: να το ακούς, να είσαι ευαίσθητος απέναντι στις ανάγκες του. Και μετά τρως και μετά όλη τη μέρα δεν θα θυμάσαι καθόλου το φαγητό. Μόνο όταν πεινάσει πάλι στο σώμα θα έρθει η ενθύμηση. Τότε είναι φυσικό.”