Κάθε τόσο ακούμε στις ειδήσεις, διαβάζουμε στα έντυπα, για τη συνεχόμενη αύξηση της παιδικής, εφηβικής και ενήλικης παχυσαρκίας στη χώρα μας. Καθώς λοιπόν συνεχώς ενημερωνόμαστε για την αύξηση του φαινομένου, παράλληλα, όλο κι ανεβαίνουμε θέση στον παγκόσμιο χάρτη με τις χώρες που αντιμετωπίζουν σοβαρό προβλημα με τη νόσο, παρέα με τις ΗΠΑ …

 Ταυτόχρονα βέβαια, επικρατεί στην Ελληνική κοινωνία μια απίστευτη άνοδος στην εμφάνιση φτηνών ταχυφαγείων σε όλες της γειτονιές και εξαιρετική μείωση των ελεύθερων χώρων που μπορεί ένας ενήλικας ή ένα παιδί να δραστηριοποιηθεί η οποία -φυσικά και ξεκίνησε πολλές δεκαετίες πριν- και απογειώθηκε στις μέρες μας λόγω της αύξησης της εγκληματικότητας.

Η ευθύνη του Συστήματος Υγείας

 Το Εθνικό Σύστημα Υγείας στη χώρα μας φαίνεται να λειτουργεί με μια αποστασιοποιημένη στάση απέναντι στην υγεία των πολιτών. Ο τομέας της πρόληψης είναι σχεδόν ανύπαρκτος ουσιαστικά και δεν αναφέρομαι σε μικρο-καμπάνιες.

Στην ελληνική κουλτούρα (σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης) ο πολίτης-ασθενής έχει προσωπική ευθύνη για την υγεία του, τα βήματα που θα ακολουθήσει ή δεν θα ακολουθήσει, το ιατρικό του φάκελλο κ.ο.κ.

 Φυσικά, όλη αυτή η ελευθερία της επιλογής ξεκινάει από το γεγονός ότι το ΕΣΥ έχει έλλειψη οργάνωσης και έλλειψη πραγματικής και ουσιαστικής κάλυψης και περίθαλψης.

 Φαίνεται λοιπόν, πως ακόμα και για το φαινόμενο της παχυσαρκίας η ευθύνη ξεκινάει και τελειώνει στον πολίτη-ασθενή, παρόλο που είναι βέβαιο ότι θα νοσήσει από τη νόσο και σαν τελικό προορισμό θα απευθυνθεί στο «αδύναμο» ΕΣΥ.

Η κουλτούρα της «δίαιτας»

 Την εποχή της πλαστής ευημερίας, ο όρος «δίαιτα» καταναλωνόταν από ένα τεράστιο ποσοστό του Ελληνικού πληθυσμού χωρίς πραγματικά να υπάρχει ανάγκη και ενώ γινόταν -κατά κάποιο τρόπο- μέρος της Ελληνικής κουλτούρας και life style παράλληλα περισσότερο κακό έκανε στον πληθυσμό παρά πραγματικά βοηθούσε. Και αυτό συνέβαινε με την ανοχή του Υπουργείου Υγείας. Και τι εννοώ: Όταν όλα αυτά τα χρόνια έχει την άδεια παροχής δίαιτας ο παιδίατρος, ο ενδοκρινολόγος, ο παθολόγος, ο ορμονολόγος, ο διαβητολόγος, ο ομοιοπαθητικός, τα κάθε λογής περιοδικά…θα περίμενε κανείς η Ελληνική κοινωνία να είναι πλέον όχι απλά σε φυσιολογικό βάρος σώματος αλλά να είμαστε τόσο καχεκτικοί που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιθανόν να έμπαινε στον πειρασμό να επανεξετάσει τα χρέη μας…

 Τελικά βέβαια, όλος αυτός ο αντιεπαγγελματισμός που ως στόχο είχε όλα αυτά τα χρόνια το κέρδος και τίποτα άλλο, έχει συντελέσει στα σημερινά στατιστικά αποτελέσματα παχυσαρκίας και υπέρβαρου σε ενήλικες και παιδιά στη χώρα μας.