Πολλές φορές άνθρωποι μπαίνουν στο γραφείο και μου ζητούν να είμαι αυστηρή μαζί τους προκειμένου να πετύχουν τον πολυπόθητο στόχο.

 

Άραγε πόσο αποτελεσματική είναι η αυστηρότητα σαν μέτρο;

 

Θυμηθείτε, ο σκοπός δεν είναι μόνο να πετύχει κάποιος κάτι, αλλά και να μπορέσει να το διατηρήσει, ενώ παράλληλα να βιώσει την όλη διαδικασία όσο γίνεται λιγότερο ή καθόλου στερητικά από διατροφικής απόψης ή τραυματικά ως εμπειρία.

 

Στην κλινική πράξη έχω παρατηρήσει ασθενείς -όλων την ηλικιών- να μετατρέπονται σε παιδιά εμπρός στο βλέμμα του θεραπευτή τους. Συχνά, οι ασθενείς δίνουν εξουσία στο θεραπευτή καθώς αυτό τους δημιουργεί ένα είδους ασφάλειας που φέρνει στο μυαλό οικογενειακό μοτίβο και υπόσχεται κατά μία έννοια στο άτομο ότι τα αποτελέσματα που επιθυμεί θα έρθουν μέσω του αυστηρού και καταπιεστικού “leader” (μετ. αρχηγού).

Προσπαθήστε να φέρετε στο μυαλό σας παιδικές αναμνήσεις, πόσοι από σας χαμηλώνατε το βλέμμα εμπρός στην επίπληξη του γονιού ενώ αργά ή γρήγορα αντιδρούσατε μόλις στρίβατε τη γωνία; Άρα η αυστηρότητα μάλλον δεν είναι και τόσο αποτελεσματική τελικά.

Ο ρόλος του θεραπευτή “Θεού”, που έχει γνώμη και γνώση για όλα, προβάλει τον εαυτό του στον θεραπευόμενο, ζητάει από το θεραπευόμενο ανέφικτους στόχους (που και ο ίδιος αδυνατεί να καταφέρει), δημιουργεί μια ψεύτικη, αναποτελεσματική, εγκλοβιστική και αδιέξοδη σχέση και για τα δύο μέρη.

Βασικές Θεραπευτικές Αρχές

– Ο σημαντικότερος άνθρωπος στο χώρο της θεραπείας είναι ο θεραπευόμενος.

– Ο θεραπευτής καλείται να προσαρμοστεί και να πλησιάσει τη σημείο που βρίσκεται ο θεραπευόμενος, να τον υποστήριξει και όχι το αντίθετο.

– Ο θεραπευόμενος έχει ανάγκη από χρόνο και κατανόηση. Ζητάει να βρει το δικό του δρόμο και να δυναμώσει τα δικά του πόδια. Η αυστηρότητα, η κριτική και οι συμβουλές δυναμώνουν μόνο τα πόδια του θεραπευτή!

– Η θεραπεία ονομάζεται θεραπεία διότι το άτομο θεραπεύεται. Δεν έχει στόχο το κέρδος, ούτε να κερδίσει ο θεραπευτής αιώνιους πελάτες. Σαν διαδικασία έχει Όρια, δηλαδή Αρχή, Μέση και Τέλος.

– Τέλος, η θεραπεία (όλων των ειδών) είναι μια σχέση σεβασμού και ανιδιοτελής φροντίδας, ενώ παράλληλα δεν χαϊδεύει αυτιά.

 

1