Έχω έναν σκύλο.

Αυτό το σκυλί το βρήκα στο δρόμο.

Δεν θα ζούσε. Το βρήκα μόνο του να γυρίζει.

Δεν ήθελε να έρθει μαζί μου. Το πήρα.

Ανέβηκε στον καναπέ όταν το έβαλα σπίτι.

Και δεν με κοίταζε. Σαν να περίμενε. Κάποιον.

Που θα ερχόταν. Και τον περίμενε.

Εγώ δεν ήμουν αυτός που περίμενε – φανερό…

Κατάλαβα: Είχε χαθεί από σπίτι, Ανήκε κάπου και τους έχασε. Όλους.

Αλλά έκλαιγε. Κοιτούσε το μπαλκόνι. Κι έκανε ιχ ιχ ιχ.

Πώς κλαίει ο σκύλος; Έτσι.

Τον κράτησα καιρό. Μουδιασμένος στην αρχή ήταν.

Μια μέρα στο δρόμο έφυγε τρέχοντας.

Τον φώναξα. Δεν γύριζε.

Αλλά δεν ήξερε και που να πάει.

Τον μάζεψα. Πάλι.

Που να τον άφηνα…

Έμεινε μαζί μου. Ζει 10 χρόνια μαζί μου.

Ήταν τεσσάρων όταν τον βρήκα. Έτσι μου είπαν.

Με έχει μάθει πια. Δεν θέλει να φύγει.

Ξέχασε ότι ήταν αλλού. Αλλονών. Αλλιώς.

Μόνο μια μέρα στη βόλτα είδε κάτι κορίτσια μικρά να έρχονται και άρχισε να κλαίει.

Ξαφνικά. Τα κοιτούσε και έκλαιγε.

Είχε ζήσει με μικρό κορίτσι- πριν.

Το κατάλαβα…

Από τότε- δεν ξαναθυμήθηκε- κανένα πριν.

Πριν δεν έχει πια. Τώρα. Μόνο.

Καθόμαστε μαζί. Τον κοιτάω με κοιτάει.

Έχει τύχει να ξυπνήσω και να τον δω να με κοιτάει.

Κι εγώ τον κοιτάω όταν κοιμάται.

Τρέμει και σαν να βλέπει όνειρο κάνει ήχους.

Κουνιούνται τα πόδια του σαν να τρέχει. ΑΝ και κοιμάται.

Κι εγώ όταν με κοιτάει-έτσι θα κάνω στον ύπνο μου.

Έχει τύχει να σηκωθώ με κλάματα-και αυτός με κοίταζε.

Ώρα θα με κοίταζε.

Που έκλαιγα στον ύπνο μου.

Μοιάζουμε σε πολλά.

Και το ξέρει.

Τώρα πια.

Μάλλον.

Αφού μένει.

Εδώ είναι το σπίτι του.

Εγώ…

-ΑΓΝΩΣΤΟΥ-

 

*Στον Γιάννη Μ.

Τσιμάρας Τζανάτος

25