Στην κλινική πράξη ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που συναντώ ξεκινούν την προσπάθεια βελτίωσης του σώματος και της διατροφής τους λόγω κάποιας αρνητικής εντύπωσης -μέχρι και απέχθειας- για το σώμα τους γενικότερα ή έστω για κάποια σημεία του.
Για παράδειγμα, μπορεί κάθε φορά που κοιτάζονται στον καθρέφτη το βλέμμα να εστιάζει σε αυτά τα σωματικά σημεία που δεν τους αρέσουν όπως η κοιλιά, οι γλουτοί, η κυτταρίτιδα κτλ.
Κάποιοι μπορεί να νιώθουν αμηχανία μπροστά στο ενδεχόμενο να βγάλουν τα ρούχα τους.
Ίσως να αποφεύγουν να ψωνίσουν όμορφα ρούχα ή να περιποιηθούν τον εαυτό τους με σκοπό να χάσουν πρώτα τα περιττά κιλά ή να γίνει το σώμα τους όπως θεωρούν ότι θα έπρεπε να είναι.
Αν και σαν εσωτερική απόφαση μοιάζει σαφής «θέλω να χάσω βάρος και να βελτιώσω την εικόνα του σώματός μου», θα αναρωτιόταν κάποιος: Tι εμποδίζει αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν το «θέλω» τους πράξη;

Στην αναζήτηση του τρόπου να τα καταφέρουν, ξοδεύονται πολλά χρήματα σε διαιτολόγους, κρέμες, ινστιτούτα, χάπια, συμπληρώματα κτλ. Αν σκεφτούμε όμως λίγο, στην εποχή μας όλοι ξέρουμε τι χρειάζεται να κάνουμε. Αρκεί να μειώσουμε την τροφή και να αυξήσουμε την κίνησή μας.
Απλά και άκρως οικονομικά.
Αξίζει λοιπόν η ερώτηση προς τον Εαυτό: ποιοι είναι πραγματικά οι λόγοι που δεν τα καταφέρνω;

Κατά τη γνώμη μου και σύμφωνα με τη θέση πολλών ειδικών της επιστημονικής κοινότητας, οι παράγοντες που οδηγούν σε υπερβολική κατανάλωση φαγητού, υπερβάλλον βάρος και αρνητική εικόνα σώματος είναι πολλοί και δεν περιστρέφονται αποκλειστικά και μόνο γύρω από την τροφή.

Ένας από αυτούς τους λόγους είναι η εσωτερική στάση που διατηρεί το άτομο στην προσπάθειά του να προσπαθήσει να αλλάξει προς το καλύτερο.

Στην διαδικασία βελτίωσης του εαυτού και της εικόνας του σώματος, φαίνεται συχνά η επίκριση να εμφανίζεται ως το μόνο μέσω που κινητοποιεί τη διαδικασία για κάποιους.
Τα ακόλουθα παραδείγματα είναι ενδεικτικά:

«για να χάσω βάρος πρέπει να στερηθώ»
 «για να είμαι αδύνατος δεν πρέπει να τρώω αυτά που μου αρέσουν»
«έτσι όπως είναι το σώμα μου ποιος θα με κοιτάξει»
«μ’ αρέσουν τα χρώματα αλλά έτσι όπως είμαι φοράω μόνο μαύρα»
«όλοι μου λένε πως πρέπει να αυξήσω τη δραστηριότητα μου για να αδυνατίσω. Κάθε μέρα που δεν πάω γυμναστήριο αισθάνομαι απογοήτευση με τον εαυτό μου»

Φυσικά αυτός ο αυστηρός μηχανισμός και τα τόσα ΠΡΕΠΕΙ, δημιουργούν απίστευτη εσωτερική πίεση και προφανώς δεν βοηθούν στην αποτελεσματικότητα για την επίτευξή του πολυπόθητου στόχου.

Ας πάρουμε λοιπόν ένα παραπλήσιο παράδειγμα και ας βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα…

 Ένα σημαντικό μας πρόσωπο, αναγκάστηκε να παρατήσει τις σπουδές του, λόγω κάποιον σημαντικών προσωπικών δυσκολιών. Τώρα ήρθε ο καιρός που θέλησε να ξεκινήσει πάλι την προσπάθεια και να ασχοληθεί σοβαρά με τα μαθήματά του! Βέβαια, έχει να αντιμετωπίσει κάποια κενά που δημιουργήθηκαν από το διάστημα που απουσίαζε από τα μαθήματα. Άραγε τι θα τον βοηθούσε περισσότερο, να τον κρίνουμε συνεχώς για αυτά τα κενά και να τον πιέζουμε για όσα ΠΡΕΠΕΙ να κάνει ή να τον ενισχύουμε, να τον ενθαρρύνουμε και να του υπενθυμίζουμε ότι τα πάει καλά και σιγά σιγά θα τα καταφέρει;

Εν κατακλείδι

Η εμπειρία μου λέει ότι το υπερβολικό βάρος, το υπερβολικό φαγητό, οι αδυναμίες του σώματος -εσωτερικά και εξωτερικά- δημιουργούνται για κάποιο λόγο.
Συχνά αυτός ο λόγος, όταν υπάρχει, κάπου εξυπηρετεί.
Όταν σταματήσει να εξυπηρετεί και επιθυμούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες που ζούμε χρειάζεται να γίνεται με αγάπη, φροντίδα και σεβασμό προς τον εαυτό μας.
Αν μη τι άλλο… επειδή είναι ο πιο εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος που διαρκεί!